Τι αλλάζει στον εργασιακό «χάρτη» της χώρας

Το μοντέλο των εργασιακών σχέσεων που θα εφαρμοστεί μετά τη λήξη του τρέχοντοςπρογράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή μετά τον Αύγουστο του 2018, πρόκειται να καθορίσουν οι νομοθετικές παρεμβάσεις που ετοιμάζει το υπουργείο Εργασίας να καταθέσει στη Βουλή έως τις αρχές Μαϊου.

Στο πλαίσιο της συμφωνίας που προέκυψε στο τελευταίο Eurogroup της 7ης Απριλίου, θα υπάρξει επανέναρξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων έτσι ώστε να επιστρέψει η κανονικότητα στην ελληνική αγορά εργασίας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να επαναλειτουργήσουν οι αρχές της επεκτασιμότητας των συμβάσεων εργασίας, όπως επίσης και η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης. Τι είναι όμως οι δύο παραπάνω σημαντικές προϋποθέσεις, για την ομαλή επαναλειτουργία της αγοράς εργασίας της χώρας;

Η αρχή της επεκτασιμότητας, είναι το δικαίωμα που υπήρχε και ανεστάλη το 2012 στις κλαδικές και τις ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, να καλύπτουν το σύνολο των εταιριών ενός κλάδου και όχι μόνο εκείνες που είναι ενταγμένες σε αντίστοιχη εργοδοτική ομοσπονδία. Στόχος της άρσης της συγκεκριμένης αναστολής είναι να δοθεί το έναυσμα ώστε οι εταιρίες να μπορούν να λειτουργούν υπό κοινό μισθολογικό καθεστώς. Αυτό σημαίνει ότι φαινόμενα αθέμιτου ανταγωνισμού, ενδεχόμενα να απομονωθούν από τις ίδιες τις εταιρίες ενός κλάδου. Προϋπόθεση βέβαια είναι να αρχίσουν να υπογράφονται ξανά συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τωνοποίων οι όροι θα αποκτήσουν έναν πιο δεσμευτικό χαρακτήρα. Οι θεσμοί πάντως, έχουν βάλει την παράμετρο να παρέχεται το δικαίωμα της επεκτασιμότητας μόνο όταν οι εργαζόμενοι στις εταιρίες που είναι ενταγμένες στην ομοσπονδία τους, καλύπτουν πάνω από το 50% των εργαζομένων ενός κλάδου. Το στοιχείο αυτό εκτιμάται ότι εφεξής θα είναι εύκολο να βρεθεί μέσα από τις ροές απασχόλησης που καταγράφει το σύστημα «Εργάνη».

Αντίστοιχα, η αρχή της ευνοϊκότερης σύμβασης σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος θα μπορεί να κάνει χρήση των καλύτερων όρων που ισχύουν στην αγορά εργασίας για τούψος του μισθού που δικαιούται. Αν δηλαδή υπάρχει συλλογική σύμβαση που μεταφράζεται για κάποιον εργαζόμενοι σε μισθό 600 ευρώ το μήνα, αλλά ταυτόχροναυπάρχει επιχειρησιακή σύμβαση, στην εταιρία που εργάζεται ο ίδιος, που του παρέχειμισθό 700 ευρώ το μήνα, τότε θα ισχύει η δεύτερη. Παρά το γεγονός ότι οι συλλογικές συμβάσεις θα υπερισχύουν των επιχειρησιακών, θα μπορεί να γίνει παρέκκλιση στη συγκεκριμένη προϋπόθεση, αν από αυτή ωφελείται ο εργαζόμενος και μόνο.Στο σκέλος των ομαδικών απολύσεων θα υπάρξει ειδική νομοθετική παρέμβαση, μόνο για τη μεταφορά του βέτο, από τον υπουργό, στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ). Όμως για να συμβεί αυτό συμφωνήθηκε το ΑΣΕ να έχει τριμερή εκπροσώπηση με ισομερή τρόπο (τέσσερις εκπρόσωποι από εργοδότες, από εργαζόμενους και από την Πολιτεία). Στον αντίποδα, δεν αλλάζει το παραμικρό στα όρια των ομαδικών απολύσεων που διατηρούνται ανέπαφα (5% το μήνα ή έως 30 εργαζόμενοι για επιχειρήσεις άνω των 150 εργαζομένων), παρά τις πιέσεις του ΔΝΤ που απαιτούσε διπλασιασμό τους.

Στο συνδικαλιστικό νόμο, οι παρεμβάσεις που θα θεσμοθετηθούν θα αφορούν τις άδειες και τις αιτίες απόλυσης των συνδικαλιστών. Συνεπώς, ο μηχανισμός προκήρυξης απεργιών διατηρείται ανέπαφος.(πηγή) — ΒΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΔΩ